"The way we were" z Barbrą Streisand i Robertem Redfordem.

Odkąd pamiętam lubiłam tzw. stare kino. Niesamowitą przyjemność sprawiało mi oglądanie polskich filmów sprzed II Wojny Światowej czy Hollywoodzkich produkcji lat 50 i 60. Wszystko mnie w tych filmach urzekało. Przedwojenne polskie kino to bowiem niesamowita muzyka, piękna polszczyzna i ten świat, którego już nie ma, a który wydaje się, że był niesamowicie urzekający. Amerykańskie filmy lat 50 i 60 to natomiast Audrey Hepburn, Marilyn Monroe, Katharine Hepburn i wiele, wiele innych nazwisk, które mówią same za siebie i które kojarzą się z Hollywoodem o jakim teraz można tylko pomarzyć. Do tej pory uwielbiam zasiadać na kanapie i za sprawą zarówno tych pierwszych jak i drugich przenosić się w czasie w miejsca i lata w których nie przyszło mi żyć...

Jeśli chodzi o lata 70'te w kinie polskim czy zagranicznym to nigdy nie byłam ich fanką (no, może z wyjątkiem polskich komedii i niektórych seriali:)) Brakowało mi w nich tej elegancji czy kultury lat 60'tych, nie przekonywał mnie styl ubierania ani widoczne często w filmach amerykańskich przesłanki polityczne tamtych lat. Tak było do ostatniego piątku, kiedy skusiłam się na "The way we were". Po trwającym ponad dwie godziny seansie z przyjemnością stwierdzam, że perełki filmowe znaleźć można wszędzie:) 

Po film Sidney'a Pollack'a sięgnęłam po oglądnięciu wywiadu, który Oprah Winfrey przeprowadziła z Barbrą Streisand i Robertem Redfordem. Wywiad, którego głównym tematem była ich współpraca na planie "The way we were" do tego stopnia mnie zaintrygował, że nie widziałam innej możliwości dla siebie, jak tylko ta by film zobaczyć i przekonać się na własnej skórze, dlaczego do tej pory należy on do kanonu kultowych filmów amerykańskiego kina.

Pomimo tego, że zarówno Streisand jak i Redford to niekwestionowane gwiazdy, ja sama nigdy wcześniej nie widziałam żadnego filmu z Robertem Redfordem! Do piątku zastanawiałam się co takiego w tym aktorze jest, co takiego w nim było, że stał się on idolem i niespełnionym marzeniem miłosnym dla tak wielu osób. Teraz już wiem i nie dziwię się nikomu!:D Redford to bowiem urok, klasa, styl i niesamowity magnetyzm, nie wspominając o tym, że to również znakomity aktor!

Wracając jednak do filmu:) 

Katie Morosky i Hubbell Gardner poznają się na studiach, najprawdopodobniej w połowie lat 30'stych . Ona jest dziewczyną zaangażowaną politycznie, popierającą komunistów, przerażoną tym co dzieje się w faszystowskich Niemczech. On jest apolityczny, do życia podchodzi z humorem i pewnym rodzajem beztroski. Wydaje się, że nic ich nie łączy, a jednak. Oboje zaczynają dostrzegać w sobie nawzajem coś, co ich pociąga. Hubbell okazuje się uzdolnionym pisarsko mężczyzną, który wbrew temu co myślała wcześniej Katie nie jest pustym, rozpieszczanym przez życie mężczyzną. Katie natomiast jest pełną pasji kobietą, którą stać na to, by walczyć o to w co wierzy i nie ważne, czy chodzi tutaj o politykę czy o miłość. Niespodziewanie dla siebie samych Katie i Hubbell zostają parą. Ich losy śledzimy na przestrzeni ponad dwudziestu lat, podczas których ich małżeństwo przeżywa zarówno piękne chwile jak i kryzysy, które związane z ich odmiennymi zapatrywaniami na politykę i życie, stopniowo oddalają ich od siebie...

Jestem pewna, że wrócę jeszcze do tego filmu. Warto:)