Smakowicie. "Zupa z granatów" Marshy Mehran.

Lubię, gdy pomimo trudnego początku książka potrafi mnie do siebie przekonać. Gdy jej czytanie zaczyna mi sprawiać przyjemność, a historia zaciekawia i powoduje, że chcę więcej... Tak właśnie było w przypadku "Zupy z granatów". 

Muszę przyznać, że początek mojej przygody czytelniczej z tą książką nie był łatwy i zdarzyło mi się pomyśleć kilka razy nad tym, by dać sobie z nią spokój. Dlaczego? Powielenie schematu! "Zupa z granatów" od samego początku kojarzyła mi się bowiem z "Czekoladą" Joanne Harris (której nie czytałam (!), ale którą znam na pamięć za sprawą filmu z Juliette Binoche i Johnnym Deppem). Na szczęście dla autorki i mnie samej, powieść rozwinęła się w innym niż "Czekolada" kierunku, a opisy życia młodych Iranek w ich ojczyźnie nadały jej oczekiwanego przeze mnie smaku i dramatyzmu, który stał się doskonałym uzupełnieniem realizmu magicznego obecnego w tej książce:)

Mardżan, Bahar i Lejla Aminpur to trzy młode kobiety, trzy siostry, które wyjechały ze swojego rodzinnego Iranu uciekając przed rewolucją i krwawymi rządami szacha. Z Iranu zabrały dramatyczne wspomnienia, które nie dają o sobie zapomnieć oraz rany, które nie chcą się zagoić. Zabrały również miłość do jedzenia oraz trochę magii... Właśnie ta niespotykana mieszanka sprawia, że nie sposób nie polubić bohaterek "Zupy z granatów". Czytelnik bowiem zostaje urzeczony nie tylko zapachami i smakami płynącymi z prawie każdej strony tej książki, ale również niezwykłą historią życia kobiet, które by móc być sobą i żyć zgodnie ze swoim sumieniem, musiały opuścić swoją ojczyznę i udać się najpierw do deszczowego Londynu, a później małego irlandzkiego miasteczka Ballinacroagh.

Siostry przybywają do Ballinacroagh pewnego wczesnowiosennego dnia 1986 roku, tym samym niwecząc biznesowe plany, tutejszego 'barona' Thomasa McGuire'a. Z ciekawością, ekscytacją, ale również pewnym niepokojem kobiety wynajmują od Estelle Dolmenico lokal, który wkrótce ma stać się nie tylko ich kawiarnio - restauracją serwującą dania kuchni irańskiej, ale również ich domem. Początkowe niepowodzenia, związane z brakiem klientów oraz niepochlebnymi plotkami rozsiewanymi przez wrogie im osoby, wkrótce zostają zastąpione 'sławą' miejsca, gdzie w miłej atmosferze można zjeść dania nie z tej ziemi. Siostrom Aminpur zaczyna przybywać nie tylko klientów, ale również przyjaciół takich jak ojciec Mahoney, czy sama włascicielka lokalu: starsza, samotna pani Dolmenico. "Cafe Babilon" to bowiem nie tylko świetne, pełne egzotycznych przypraw jedzenie, ale również te trzy siostry z których każda ma w sobie magię i tajemnicę. Magia to pachnąca różami skóra, lub zdolność gotowania potraw na każdy humor, na każdą potrzebę. Tajemnica to natomiast przeszłość: Iran i dramatyczne wydarzenia z nim związane...

Zdobyła mnie sobie ta powieść, a naprawdę nie było to proste! Moje początkowe zniechęcenie zastąpione zostało ciekawością Irańskich losów trzech sióstr, zachłannością na dominujące w książce smaki i zapachy oraz sympatią, którą te trzy, ciężko doświadczone przez los kobiety, we mnie wzbudziły:) 

"Zupa z granatów" to przedstawicielka nurtu literatury kobiecej, który jest się w stanie obronić i nie znudzić. Jak wspomniałam na początku, nie obyło się bez pewnego schematu, który zbija z tropu i zniechęca. Na szczęście później książka ewoluuje w dobrym kierunku stając się tym samym coraz lepszą. Jak dla mnie, jednym z największych atutów powieści Mehran jest wpleciona w nią najnowsza historia Iranu, który ciągle przez europejczyków postrzegany jest jako kraj od wieków islamski, co prawdą nie jest.  Wydaje mi się, że właśnie ta mieszanka dramatyzmu, ale również optymizmu i miłości do jedzenia stanowi o sukcesie tej książki. Jak się bowiem okazuje, dzięki temu każdy jest w stanie znaleźć w niej coś dla siebie.

Ja sama czuję się tym bardziej dobrze po lekturze tej książki, wiedząc, że to dopiero początek mojej przygody z "Seriią z miotłą" Wydawnictwa W.A.B. Miło jest mieć świadomość, że na półce czeka na mnie kolejne kilka książek, które mają duże szanse na to, by również mi się spodobać:)

M. Mehran, Zupa z granatów, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2008, s.295.