"Tygrys i Róża" - trzynasty odcinek Jeżycjady!

"Tygrys i Róża" to już trzynasta część Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz. Trzynasta, ale na pewno nie pechowa! Dla mnie "Tygrys i Róża" to przede wszystkim kolejny, doskonały pretekst do powrotu do mieszkańców kamienicy przy ulicy Roosevelta 5 w Poznaniu... Nie wiem jak to się dzieje, ale ta stara kamienica pociąga mnie do tego stopnia, że w mig bym się do niej przeprowadziła, gdybym tylko mogła. Czyżby to się działo za sprawą moich ukochanych Borejków?!

"Tygrys i Róża" jest bezpośrednią kontynuacją "Imienin" i nie ważne, że minął rok od wydarzeń opisanych w tamtej książce. W tej części w dalszym ciągu obserwujemy losy Natalii i Roberta a także Gabrysi i jej córki Laury. Tygrysek w końcu pokazuje swoje pazurki w najbardziej dobitny sposób jaki istnieje, czyli najpierw obraża swoją rodzinę, a później wyrusza w samotną podróż do Torunia w poszukiwaniu jakichkolwiek wiadomości o swoim ojcu Januszu Pyziaku... Dziewczynka (która jakby na to nie patrzeć nie jest moją ulubioną bohaterką serii) czuje się odtrącona, niekochana i nierozumiana przez rodzinę, zwłaszcza swoją mamę Gabrysię. Wydaje jej się, że jedyną osobą, która próbuje ją przynajmniej w minimalnym stopniu zrozumieć jest dziadziuś Ignacy, natomiast matka (jak mówi o Gabrysi) jest całkowicie zapatrzona w swojego najmłodszego synka, męża i Pyzę, której zachowanie razi w oczy Laurę (no bo jak można być ciągle takim miłym dla wszystkich?!). Poza tym dziewczynka nie może poradzić sobie z brakiem ojca, który nawet nie chciał jej zobaczyć po urodzeniu... Postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i stąd właśnie wyprawa do Torunia.

W tle wydarzeń dotyczących Tygryska rozgrywa się decydujące 'starcie' uczuć pomiędzy Natalią Borejko i Robertem Rojkiem. Natalia po zerwaniu zaręczyn z Filipem myśli ciągle o Robercie, a ten nie wiedząc o rozstaniu narzeczonych cierpi skrycie bojąc się nawet pokazać u Borejków by jeszcze mocniej się nie rozczarować. Dla nich wypad Laury do Torunia okazuje się zbawienny w skutkach, zakochani bowiem wreszcie do siebie docierają...

Jak ja lubię się rozpływać nad twórczością pani Musierowicz! Wydaje mi się, że odkąd dostałam od swojej mamy te kilkanaście lat temu "Kwiat kalafiora" moje życie nie może istnieć bez losów rodziny Borejków, Kowalików czy Żaków. Każde spotkanie z nimi to dla mnie niesamowita przyjemność, która jakoś zawsze za szybko się kończy i pozostawia po sobie uczucie niezaspokojenia... Jak to dobrze, że można do nich wracać wciąż i wciąż od nowa:)

M. Musierowicz, Tygrys i Róża, Wydawnictwo Akapit Press, Łódź, s.160.