Nie dla mnie "Czerwony rower" Antoniny Kozłowskiej.

Nie podobała mi się ta książka, przyznaję. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że "Czerwony rower" to dobra, polska powieść obyczajowa. Dlaczego więc nie dla mnie? Chyba głównie dlatego, że oczekiwałam ciepłej, podnoszącej na duchu, mądrej książki. Dostałam natomiast dramat, który skutecznie psuł mi humor i szarpał nerwy. 

Nigdy nie lubiłam szkolnych rozgrywek pomiędzy uczniami, o które nietrudno w podstawówkach czy liceach. Zawsze się od nich odcinałam, nie brałam w nich udziału. Pomimo tego, do tej pory gdy pomyślę o tym jakie 'wojny' potrafią prowadzić między sobą nastolatki, dostaję białej gorączki i wiem, że jest to główny powód dla którego nigdy, przenigdy nie cofnęłabym się do czasów liceum. 

To, przed czym broniłam się przez tyle lat w szkole, dostałam niestety w tej książce. 

Beata, Gośka i Karolina przyjaźnią się od czasów szkoły podstawowej. Wtedy to do Leśnego (dzielnica Warszawy) sprowadziła się najpierw Beata z matką, a później Karolina z rodzicami. Pomimo tego, że od samego początku dziewczyny bardzo różniły się od siebie, nawiązała się pomiędzy nimi przyjaźń. Z tego właśnie powodu Karolina, nieśmiała córka ubeka, Gośka, dobroduszna dziewczyna z nadwagą i Beata, wiecznie wywyższająca się córka alkoholiczki złożyły sobie uroczystą obietnicę tego, że na zawsze zostaną siostrami i będą się zawsze we wszystkim wspierać.  

Po jakimś czasie do ich grupy dołączyła Aneta, brzydka, ale sympatyczna dziewczyna z biednego domu. Trzyosobowa wcześniej grupa, bezapelacyjnie prowadzona przez Beatę zmieniła się w czworokąt, w którym nie każdy dawał sobą dyrygować i siebie obrażać. Jak się bowiem okazało Aneta, tak jak i Beata była silną osobowością.

Po prawie 20 latach od skończenia szkoły Karolina, Beata i Gośka spotykają się znowu. Karolina jest teraz dziennikarką, Beata żoną biznesmena, a Gośka żoną swojej szkolnej miłości. Pomimo tego, że minęło już tyle lat, dziewczyny nadal pamiętają dlaczego ich przyjaźń trwa obecnie w zawieszeniu, wiedzą również dlaczego musiały się spotkać właśnie teraz. Okazuje się bowiem, że przeszłość nie chce dać im o sobie zapomnieć, a sekret, który wydawało się, że znały tylko one, jest o krok od wyjścia na światło dzienne. To, co stało się z Anetą może jeszcze bardziej wpłynąć na ich dorosłe życie...

Już na okładce książki czytamy, że "Czerwony rower" to powieść "(...) o kobietach z poplątanymi życiorysami i bliznami, jakie zostawiło życie. Prawdziwa, ale i bolesna. Poruszająca". Ja się z tymi słowami zgadzam w pełni. Taka właśnie ta książka jest. Nie ma w niej postaci jednowymiarowych, każda bowiem z dziewczyn boryka się z problemami jakie przynosi ze sobą codzienność, każda próbuje sobie z nimi radzić na swój sposób, nie zawsze prawidłowy i akceptowalny. To mi się w tej książce podobało. Podobał mi się również sposób w jaki prowadzona jest w niej narracja. W "Czerwonym rowerze" Antonina Kozłowska raczy nas bowiem zarówno narracją pierwszoosobową (kiedy Karolina, Beata czy Gośka opowiadają o swoim teraźniejszym życiu) jak i trzecioosobową (kiedy wracamy w powieści do lat 80'tych). Uważam tego typu zabieg za udany. Niezaprzeczalnie pozwala nam on na lepsze poznanie bohaterek oraz wydarzeń, które zaważyły na ich życiu. Co jeszcze zasługuje na pochwałę, to lekki sposób pisania Kozłowskiej. Uważam go za duży plus, bo przy tego typu książce, której fabuła sama w sobie nie jest prosta w odbiorze, lekki język którym jest ona napisana sprawdza się doskonale.

"Czerwony rower" to dobra książka na wieczór, ale nie dla mnie. Z tego właśnie powodu daruję sobie chyba również inne powieści tej autorki, bo pomimo, że jej styl mi się podoba, wątpię, że spodobają mi się ich treści. Z tego co czytałam zapowiada się bowiem, że są one równie wieloznaczne i niełatwe jak ta.

A. Kozłowska, Czerwony rower, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2009, s.232.