Małe przemyślenia oraz "Ogród Luizy" - filmowa 'bajka' o Kopciuszku naszych czasów!

Zawsze denerwują mnie i niemal do furii doprowadzają słowa ludzi, którzy twierdzą, że w Polsce nie pisze się dobrych książek, nie robi dobrej muzyki i nie kręci dobrych filmów! Chyba nigdy nie zdarzyło mi się w taki sposób wypowiedzieć na temat rodzimych twórców. Według mnie bowiem jeśli chcesz i oczekujesz dobrych rzeczy to takie wybierasz, takie wyszukujesz, na takich skupiasz swoją uwagę. Jeśli natomiast zgadzasz się na rzeczy niepełnowartościowe, nimi się zaczytujesz, na nie chodzisz do kina i nimi się zasłuchujesz, to później nie narzekaj! Ja sama uwielbiam polską literaturę, zaczytuję się polskimi książkami i chyba już nawet podświadomie gdy dokonuję wyboru książek, w większości są to książki polskich autorów. Podobnie z filmami i muzyką. Po prostu trzeba wiedzieć czego się chce i czuć z tego powodu zadowolenie, a nie 'brać jak leci' a później w każdej możliwej chwili narzekać na coś czy na kogoś... 

Dlaczego o tym wspominam? A dlatego, iż oto wczorajszym wieczorem spędziłam kolejne kilkadziesiąt minut ze świetnym polskim filmem, którego prawdopodobnie większość z Was nie widziała, a który moim zdaniem zdecydowanie na to zasługuje:)

Nie wiem jak to się odbywa u Was, ale ja bardzo często wyboru filmu do zobaczenia dokonuję ze względu na aktora, aktorkę czy aktorów, którzy w danym projekcie wzięli udział. Tak też stało się i tym razem. Po "Ogród Luizy" sięgnęłam z powodu Marcina Dorocińskiego, który sama nie wiem kiedy stał się jednym w moich ulubionych polskich aktorów. Chociaż nie, chyba jednak wiem kiedy to było: "Rewers". Tak, "Rewers", o którym mam nadzieję jeszcze tutaj napiszę, był przełomowy:) Od tamtego właśnie momentu mam do Dorocińskiego  swego rodzaju zaufanie i wydaje mi się, że filmy w których bierze udział są warte zobaczenia. "Ogród Luizy" jest jednym z nich.

Fabian "Fabio" Sawicki (Marcin Dorociński) jest wysoko postawionym gangsterem, który na własne życzenie trafia do zakładu psychiatrycznego. Pobyt w tym miejscu oraz historia wcześniejszej obserwacji psychiatrycznej mają mu pomóc w zyskaniu alibi na przyszłość, takie 'w razie w'. Gdy do szpitala przywieziona zostaje osiemnastoletnia Luiza Bartodziej, córka polityka ubiegającego się o stanowisko burmistrza małego miasteczka, Fabio jest jedynym, który wykazuje zainteresowanie jej osobą. Chora na schizofrenię Luiza wzbudza jego współczucie, życzliwość oraz budzi w nim instynkty opiekuńcze. 

Fabio wychodzi ze szpitala z zamiarem powrotu do swoich wcześniejszych zajęć, gdy jednak okazuje się, że Luizie grozi w szpitalu niebezpieczeństwo ze strony jednego z sanitariuszy, Fabio razem ze 'swoimi ludźmi' wykrada Luizę ze szpitala i zabiera ją do siebie. Luiza, która na początku była dla niego spełnieniem fantazji o Lolicie, coraz bardziej wpływa na jego życie. Pomiędzy tą dwójką powoli rodzi się trudne uczucie...

Przyznaję bez bicia, że zdziwiło mnie to jak bardzo "Ogród Luizy" mi się spodobał! Oczywiście miałam nadzieję, że się nie zawiodę, ale nie oczekiwałam aż takiej przyjemności i takiego stopnia zaangażowania swojej osoby w ten film. Niespodzianka!

"Ogród Luizy" to z jednej strony taka bajka o miłości, z drugiej film gangsterski a z trzeciej psychologiczny. Pomimo, że tak różne, wszystkie te wątki świetnie ze sobą współgrają i zostawiają w widzu ogromne poczucie satysfakcji z powodu dobrze spędzonego czasu. Osobiście już dzisiaj mogłabym ten film zobaczyć po raz drugi. Świetna fabuła i genialny Dorocińskiego mi do tego wystarczą:) 

Polecam.