"Imigracje" - Kaja Malanowska.

Muszę przyznać, że ostatnio zaczynam przekonywać się do opowiadań. Czytam coraz więcej zbiorów opowiadań i z przyjemnością odkrywam, że nie tylko kilkusetstronicowe powieści mogą w ciekawy i przyciągający sposób opisywać rzeczywistość.

Czytając "Imigracje" z przyjemnością po raz kolejny przekonałam się,  że autorzy opowiadań też mają w tej sferze coś do powiedzenia. Szczęśliwie dla mnie okazało się, że Kaja Malanowska jest autorką, która widocznie bardzo dobrze czuje się w tej formie wypowiedzi. Okazało się bowiem, że jej opowiadania zawarte w tym zbiorze, które z założenia miały opowiadać o różnych wymiarach obcości, niedostosowania czy zagubienia, w pełni je realizują:)

"Imigracje" to zbiór 9 opowiadań, które zostały podzielone na dwie grupy: Historie, które się wydarzyły oraz Historie, które wydarzyć się mogły. Sama, już od pierwszego opowiadania "Butterfly" stałam się fanką grupy pierwszej. Niestety, utwory zawarte w grupie drugiej nie zrobiły już na mnie tak dobrego wrażenia. Wydaje mi się, że stało się tak dlatego, iż czułam i zostałam przez autorkę książki już na samym początku uświadomiona, że nie są to opowieści prawdziwe.

Już na okładce czytamy, że "Imigracje" to opowiadania o różnych wymiarach obcości, i tak właśnie jest. W "Butterfly" czytamy o drag queen, która/który pomimo, iż w pełni nie należy do żadnego ze światów, z każdego bowiem umiejętnie się wymyka, to jednak w tym w swoim niedostosowaniu znajduje dla siebie siłę i satysfakcję z życia jakie prowadzi. 

Jak już wspomniałam, to właśnie to opowiadanie przekonało mnie do pisarstwa Malanowskiej, choć tak naprawdę w pełni urzekło mnie opowiadanie drugie pt. "Poza słowami". "Poza słowami" to kilkadziesiąt stron pełnych miłości. Skrytej, ale oczywistej. Trudnej, ale przecież tak prostej. To obraz malowany miłością córki do ojca. Z całego zbioru to opowiadanie jest tym, które urzekło mnie najbardziej. Sposób w jaki córka opisuje swojego ojca, zmiękcza serce. A przecież nie łączy ich więź bez pretensji czy wymagań, przecież ojciec nie jest dla córki mężczyzną idealnym. Jest on dla niej raczej mężczyzną nieprzystosowanym do rzeczywistości, zagubionym, zahukanym, zamkniętym w swoim świecie, z klapkami na oczach a jednak... Córka nie rozumie ojca, ojciec nie rozumie córki a ich miłość jest niezaprzeczalna:)

Już po przeczytaniu tych dwóch pierwszych opowiadań, czytelnik zyskuje pojęcie o tym czym dla Malanowskiej są tytułowe "Imigracje". Imigracje to bowiem nasze podróże wgłąb siebie, to nasze niezrozumiałe nawet dla nas samych lęki, to nasze spowodowane jednym spotkaniem obsesje, to nasze zagubienie w multikulturowym świecie, to nasza niemożność zrozumienia odmienności...

Autorka książki ma według mnie niezaprzeczalną zdolność wnikania w psychikę swoich bohaterów. Każdy z nich jest inny, każdego cechuje inny sposób myślenia o świecie, każdy ma inne troski a jednak w równie ciekawy sposób Kaja Malanowska pisze o wszystkich.

Ta książka to z pewnością sposób na miłe spędzenie kilku wieczorów. Mnie jej lektura sprawiła przyjemność i choć nie zachłysnęłam się nią tak do końca, wydaje mi się, że z czystym sumieniem mogę Wam ją polecić:)

K. Malanowska, Imigracje, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2011, s.238.